WOYZECK | WERNER HERZOG. Wizjoner kina

Woyzeck jest adaptacja dramatu Georga Büchnera pod tym samym tytułem z 1835-36. Herzog opowiada w nim historię miłości i narastającego obłędu pewnego szeregowca armii austriackiej, zniewolonego przez dryl i totalitarny system wojskowy, zdegradowanego do poziomu nieludzkiej, groteskowej kukły, bezwiednie wykonującego każdy wykrzyczany rozkaz.

Woyzeck cały czas biega, jest zdyszany, nie może siedzieć, ani spać, nawet jego myśli przybierają formę tylko urywanych sentencji, które ciągle mamrocze, co ściąga na niego opinię wariata. Woyzeck jest kukłą, żołnierzem - odmienność jego postawy polega jednak na tym, że nie do końca chce się pogodzić z taką sytuacją. Coraz bardziej poniżany, walczy o swoje człowieczeństwo.

Podczas przeglądu zaprezentujemy również krótkie wprowadzenia w formie wykładów wideo nagranych przez filmoznawczynię i specjalistkę od kina niemieckiego dr Ewę Fiuk, które przybliżą sylwetkę reżysera, wprowadzą w tematykę jego dzieł i osadzą je w szerszym kontekście kulturowym.

Projekt jest organizowany przez Stowarzyszenie Kin Studyjnych oraz Goethe Instytut w Warszawie, a współfinansowany przez Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej.

***

Werner Herzog. Wizjoner kina

Gdy mowa o Wernerze Herzogu, zwykle pada słowo „wizjoner”. I rzeczywiście, jego śmiałe, a jednocześnie dociekliwe wizje świata i człowieka zajmują w historii kina miejsce wyjątkowe. Zrealizowane przez twórcę w latach 1972–1981 filmy takie jak Aguirre, gniew boży, Zagadka Kaspara Hausera, Nosferatu wampir, Woyzeck oraz Fitzcarraldo to dzieła wybitne nie tylko z uwagi na rozmach realizacyjny czy maestrię reżyserską, lecz także na doskonałe zespolenie idei zawartych w scenariuszach z cielesnością aktorów – Klausa Kinskiego i Bruno S. Wizjonerski charakter filmów Herzoga wynika bowiem tyleż z wrażliwości samego reżysera, ile ze – skrajnie różnych przecież – cech osobowości odtwórców ról tytułowych oraz ich szczególnych relacji z kamerą. Inspirację do wykreowania obrazów filmowych Herzog czerpał z malarstwa, muzyki, przyrody, a także z iście egzystencjalnego uwikłania jednostki ludzkiej w jej własne namiętności i demony. Obrazy te zawsze kierują uwagę w stronę obcości, inności i outsiderstwa. Ich monumentalny charakter wynika z jednej strony z piękna krajobrazu, który u Herzoga staje się pełnoprawnym bohaterem, z drugiej zaś z siły wyrazu ludzkiej twarzy, w zachwycający sposób ujmowanej przez operatorów współpracujących z reżyserem – Thomasa Maucha oraz Jörga Schmidta-Reitweina.
Przegląd tych pięciu filmów wraz z krótkimi wstępami w formie wykładów wideo przybliży sylwetkę reżysera, wprowadzi w tematykę jego dzieł, a także pozwoli osadzić je w szerszym kontekście kulturowym.