Pociąg do Hollywood

Mariola Wafelek (K. Figura), dziewczyna z Warsu marzy o karierze gwiazdy filmowej w Hollywood. Uczy się angielskiego, pisze listy do Billy’ego Wildera – póki co, bezskutecznie. Na co dzień dzieli wagon z drugą pracownicą kolei. Klienci Warsu są wstrętni, w piwie pływają szczątki zwierzęce lub ludzkie, z domu nadchodzą tragiczne wiadomości.

Codzienność byłaby nie do wytrzymania, gdyby nie przypadkowo poznany pasażer, Piotrek (P. Siwkiewicz), młody chłopak marzący o karierze operatora. Razem próbują zrealizować marzenia: Mariola grywa epizody w filmie, Piotrek zostaje asystentem scenografa. Poznany reżyser (J. Stuhr) jest takim samym nieszczęśnikiem i nieudacznikiem jak oni. Jednak cuda się zdarzają, trzeba tylko mieć wyobraźnię dziecka wierzącego w moc złotej rybki.

Radosław Piwowarski, autor filmu, stworzył dzieło we własnym słodko-gorzkim stylu, melodramatu marzeń, w którym zdarzają się komiczne i pełne grozy sytuacje. Uzyskał surrealistyczny efekt filmowej baśni o kaczątku z brzydkiej, prowincjonalnej, biednej Polski, które wreszcie dostaje telefon z Hollywood. Końcowej sceny nie udało się zrealizować w Los Angeles, więc powstała w umownej scenerii studia filmowego we Wrocławiu. Film jest hołdem złożonym klasycznemu Hollywood, którego symbolem jest Billy Wilder, reżyser ukochanego filmu Merlin „Pół żartem, pół serio”.