MDAG | Gdy zamykam oczy, widzę ogień

Bejrut legł w gruzach. Po eksplozji w miejskim porcie życie toczy się dalej, ale na wierzch wychodzą zbiorowe traumy. Jak uprzątnąć zgliszcza, które skrywają coś więcej niż kamienie? Jak żyć po takiej tragedii i odzyskać nadzieję na lepszą przyszłość? Mozaikowy film ukazuje losy kilku osób próbujących ułożyć sobie życie po dramacie, jaki rozegrał się w mieście. Telefonistka Yasmin pracuje dla miejskiej infolinii ds. zapobiegania samobójstwom, syryjska uchodźczyni Ayi mieszka w garażu, a rodzina Aladdina opłakuje tragiczną stratę. W filmie poznamy także aktywistę i malarza Selima oraz Andreę, która wierzy, że w mieście zajdą zmiany na lepsze. Tymczasem tlący się ogień wciąż utrzymuje się w portowych silosach i jest niczym przestroga. Czy nadszedł czas, żeby opuścić to miejsce?

Beirut lies in ruins. After the explosion in the city's port, collective trauma rises to the surface. How can life succeed after such a tragedy? The film carefully observes the following three years and zooms in on the lives of Aya – a Syrian refugee girl, Selim – an activist and painter, the Aladdin family – mourning a tragic loss, Yasmin - picking up calls at a suicide prevention hotline, and Andrea – who still believes in the city's spark for change. Meanwhile, a smoldering fire keeps on lingering in the port's silos like a cautionary tale. Is it time to leave?